Allemachtig!

‘Allemachtig, ik word hier zo kwaad van. En verdrietig trouwens’. Midden tussen twee zinnen laat hij het zich zomaar ontvallen. Tegelijkertijd springen er voor iedereen zichtbaar tranen in zijn ogen. Het floepte er gewoon uit. Geschrokken van zijn eigen uitbarsting kijkt hij de directietafel rond. Maar hij ontmoet geen andere ogen. Die staren naar het tafelblad. Handen frutselen aan de papieren voor hun neus of doen alsof ze een aantekening maken.

Hij is verantwoordelijk voor ICT en heeft een extern bureau onderzoek laten doen naar het gevaar van gijzelsoftware. Deze outcry ontvalt hem nadat er een discussie is ontstaan tussen enkele teamleden over de vraag of het mogelijk is zelf de encryptie van randsomeware te ontcijferen.

Details

Dit is nou precies wat iedereen in de organisatie zo verschrikkelijk irritant vindt aan zijn directieteam. Die zinloze discussies over stomme details. De ondertoon van het beter weten of het laatste woord willen hebben. Altijd subtiel en ongrijpbaar, zich verschuilend achter een slimme vraag of grappig feitje (‘funfact’). Sommigen medewerkers hadden zich al ziekgemeld en uiteindelijk zelfs hun baan opgezegd nadat ze hier mochten presenteren. En nu kon hij het dus zelf ervaren.

De ban gebroken

Maar het was alsof zijn noodkreet de ban had gebroken. Het kwam recht uit zijn hart en dat was voelbaar. ‘We zijn er even stil van’, merkt de voorzitter nogal feitelijk op. Ik moet toch iets zeggen, lijkt hij te denken. De ICT-manager zelf herpakt zich als eerste. Hij geeft aan dat het lijkt alsof iedereen afleiding zoekt in details zonder zich te concentreren op de essentie. Alsof het een groot spel is, terwijl de echte problemen blijven liggen. Dat er bakken met tijd en energie in zijn presentatie zitten, maar de erkenning of waardering daarvoor totaal ontbreekt.

De collega-directeur van Finance kijkt hem nu aan en zegt als eerste sorry.

Het gezelschap is nu echt stil en lijkt zich te bezinnen. De collega-directeur van Finance kijkt hem nu aan en zegt als eerste sorry. Hij geeft aan de presentatie te waarderen en zich te zullen concentreren op zijn eigen rol rondom het onderwerp cybersecurity. Anderen volgen met vergelijkbare strekking. Ze besluiten het onderwerp ‘overlegcultuur’ te agenderen voor een volgend overleg.

De natuurlijke weg van emoties

Onze natuur kent de weg naar deze primaire emoties. Op het uitdrukken van deze belichaamde gevoelens lijkt op veel plekken echter een taboe te rusten. Maar ze bewegwijzeren de weg van binnen naar buiten. En weer terug. Het is de manier om tot volle expressie te komen, creativiteit en ideeën vrij te laten stromen. Het delen van emoties wordt nogal eens badinerend ‘soft’ genoemd. Maar is het niet eerder moedig? En helpend om echt vooruit te komen in complexe vraagstukken?