Werken en leven in de schaduw van rouw

Afgelopen voorjaar sloeg bij mijn beste vriend (ook beste collega) het noodlot toe. Zijn oudste zoon overleed. Ik schreef er al eerder over. Een onnavolgbare kluwen van gebeurtenissen volgde. Verbijstering, ongeloof, gruwelijke pijn, hartverscheurend verdriet, zwarte angst drongen om voorrang. In de eerste week werd mijn leven geleefd, doordat de uitvaart nu eenmaal veel organisatie vroeg en wij emotioneel nabij waren. En ook in de weken daarna waren we steeds verbonden aan die ene grote gebeurtenis. Omdat buren vroegen hoe de ceremonie was geweest, omdat iemand nog een kaartje of een mailtje stuurde of door afleiding van iets praktisch als de inlogcode van de condoleance-website of een onbetaalde rekening.

Daarna kwam de zomervakantie en werd het stil. Mijn vriend/collega ging met het overblijvende deel van zijn gezin op vakantie naar familie in het buitenland. Hij bleef de hele zomer weg. Ik ging weg met mijn gezin. We belden af en toe of stuurden een appje. Maar verder was het stil.

Ik luister en maak ruimte voor zijn verhaal. Als ik ophang voel ik me ook uit het lood geslagen.

Nu alles weer is opgestart, werpt het verlies van zijn zoon een lange schaduw over ons heen. Wat voorheen eenvoudig leek, is dat nu niet meer. Ik bel hem voor het bevestigen van een werkafspraak, maar tref hem in tranen. Net voordat ik belde, had hij voor het eerst sinds de vakantie de telefoon van zijn zoon weer eens gecheckt. Die lag tussen zijn truien en broeken en brachten hem naar de momenten van samenzijn en het gemis was gewoon onverdraaglijk. Ik snap hem. Ik luister en maak ruimte voor zijn verhaal. Als ik ophang voel ik me ook uit het lood geslagen. Ik wil aan het werk, maar de energie en moed ontbreekt me even. Even later tref ik mezelf dwalend door nieuwsberichten op internet en doe een potje schaak op mijn computer.

Wat licht was heeft een donkere rand gekregen.

Ik realiseer me dat zijn verlies ook het mijne is. We zijn verbonden. Het dringt tot mij door dat het verlies van zijn zoon voor mij het verlies betekent van zijn beschikbaarheid. Hij heeft tijd nodig om zijn nieuwe richting te vinden. Gezamenlijke plannen staan ‘on hold’. Wat licht was heeft een donkere rand gekregen. Dat is onvermijdelijk en ik wil ook niets anders dan er zijn met wat er is.

Tegelijkertijd voel ik het verlangen om niet enkel in somberte en rouw te leven. Zoals bij al mijn cliënten is het ook mijn opgave om betekenis te geven aan dit verlies. Want alleen op die manier kan ik hem tot steun zijn en tegelijkertijd mijn eigen weg blijven bewandelen. Maar het valt niet mee me te richten op mijn eigen leven naast zo’n groot drama dat zich voor mijn voeten afspeelt.

Ik wil het recept bereiden om hiermee om te gaan, maar ik ken de ingrediënten en bereidingsstappen niet. Nog niet.

Ik wil het recept bereiden om hiermee om te gaan, maar ik ken de ingrediënten en bereidingsstappen niet. Nog niet. Dit niet-weten probeer ik dus te verduren. Ik voel mijn ongeduld, want ik wil door met mijn leven. Ik wil nu, hier, vandaag weer voluit aan het werk, mijn energie weer voelen, genieten van alles om me heen. Maar in plaats daarvan voel ik de zwaarte van de rouw.

Ik weet even niet welke kant ik op moet om hiermee om te gaan. Ik ben dus alert op gevoelens en gedachten die zich van binnenuit aandienen. Ik deel ze met de mensen om me heen. Ik luister naar hun reacties. Welke aanwijzingen krijg ik? Ik leef de vragen en wacht op de antwoorden. Ik vertrouw erop dat trage stappen me hierbij het snelst vooruit helpen.

Kennismaken wanneer het jou uitkomt

Vertrouwelijk en vrijblijvend

Afspraak
Menu