‘Ik voel me heel naar als ik afgewezen word’
Maria heeft issues – deel 2
‘Ik wil niet met jou spelen.’ Als iemand dat tegen me zegt, ervaar ik een stekelig gevoel van nietigheid en alleen zijn. Ik leg dit issue aan Arjeh voor. Niemand wordt graag afgewezen. De ‘schoolplein-klassieker ‘Ik wil niet met jou spelen’, komt dat altijd in mijn gedachten. Maar afwijzen gebeurt over en weer. Het is uitdelen en incasseren. Het is een heel natuurlijk proces, maar het incasseren gaat me nu eenmaal minder goed af. Bij afwijzing hoor ik mezelf zeggen: ‘Ok, is prima.’ Maar mijn lichaam zegt ondertussen heel andere dingen. Het probeert de blos te verhullen en de opkomende zenuwtrek in toom te houden. Ik vind afwijzing vooral erg ingewikkeld als ik erdoor verrast word. Had ik het dan zo verkeerd gezien?
Hoe kan ik op een volwassen wijze met afwijzing omgaan? Ik bel Arjeh.
Die vraagt of ik wil terugkeren naar mijn binnenwereld. Naar een stekelig moment van afwijzing en vertellen wat ik op dat moment in mijn lichaam voel. Met mijn voeten op de grond, en mijn rug tegen de stoelleuning, richt ik mijn aandacht naar binnen.
Op knappen
Oh bah. Au. Ik zie een situatie voor me en hoor meteen die zakelijke woorden weer. Ik voel iets in mijn keel. Een soort stekend gevoel wat vervolgens langzaam naar beneden trekt. Gatver. Ik haat dit. Ik zie mezelf weer staan. Klein, nietig. Ruw weggeduwd. Alleen. Beschaamd ook. Ook voel ik me een beetje machteloos: waarom doet dit na zoveel tijd zoveel met me? Mijn lijf voelt als een ballon met emoties die ervoor zorgt dat ik op knappen sta. Arjeh vraagt of er een mogelijkheid is dat ik die ballon uit mijn lichaam kan nemen en deze ergens verder weg van me kan zetten. Op een werkbare afstand. In gedachten zie ik een plank in de woonkamer waar wat snuisterijen op staan.
Mijn lijf voelt als een ballon met emoties die ervoor zorgt dat ik op knappen sta.
Denkbeeldig pak ik de ballon uit mijn middenrif en leg deze op de plank. Van een afstandje kijk ik er nu naar. Arjeh vraagt hoe deze eruit ziet. Het is vreemd, de ballon is nu onderdeel van mezelf èn staat er net buiten. Het drukkende gevoel van zojuist is eruit verdwenen. Hij wordt zachter en krijgt ook een liefelijker kleur, pastelachtig.
Arjeh stelt voor om aan de ballon te vragen welk woord of begrip erbij hoort. Nu ik hierover schrijf, ben ik verbaasd dat ik zo in een intieme dialoog met de ballon kom. ‘Zelfvertrouwen’ antwoordt de ballonvorm. Als ik het hardop uitspreek, voel ik de opluchting. Ik moet ervan zuchten.
Als ik het hardop uitspreek, voel ik de opluchting. Ik moet ervan zuchten.
Ik krijg ruimte om hier nog langer bij stil te staan. Het is alsof de spanning die de ballon eerst van binnen gaf, nu juist het zelfvertrouwen biedt. Arjeh vraagt me hoe mijn leven eruit ziet als deze ‘ballon-kwaliteit’ altijd aanwezig zou zijn. Ik voel hoe er kracht en energie door mijn lichaam begint te stromen. Het is een onverwachte ervaring. Fris lentegroen, bevrijdende lucht. Me begeven in een zalige luchtledigheid. Even los van alles en iedereen. Wat eerst onduidelijk was en beklemmend aanvoelde, blijkt nu een levensbron.
Arjeh nodigt me uit om met mijn ogen gesloten nog eens goed naar de fenomenen in mijn lichaam. Het is er zoveel rustiger geworden. Ik open langzaam mijn ogen en moet me oriënteren op de plek waar ik nu ben. Het lijkt of ik even van de aarde weg was.
Grazige weiden
We praten de ervaring nog even na. Arjeh: “Met afwijzing komt een hele wereld mee. Het zegt iets over je zelfbeeld, over het beeld van de ander en over je beeld van de werkelijkheid. En het is dus niet zo vreemd dat een afwijzing zoveel impact kan hebben. Afwijzing is een lastig issue waaraan je je niet zomaar ontworstelt”. Moeilijk is het om te bedenken: wat heeft het nodig om verder te kunnen? De weg die ik heb bewandeld, heeft me vaker op het pad van schaamte, verwarring en boosheid gebracht. De weg heeft me niet geholpen, maar de pijn juist verdiept en zwaarder gemaakt.
De weg heeft me niet geholpen, maar de pijn juist verdiept en zwaarder gemaakt.
Misschien moet ik erkennen dat ik er gewoon niet goed mee kan omgaan als ik iets heel graag wil en dat niet krijg. Wegdrukken heeft – zo blijkt wel – geen zin, die pijn komt als een boemerang terug. Blijkbaar helpt het om echt bij de spanning en pijn ervan in mijn lichaam aan te komen om deze te accepteren. En om te zetten naar iets nieuws. Zodra ik het eenmaal heb doorvoeld, kan ik daarna weer even in die heerlijke grazige weiden stappen.