‘Ik merk dat ik rustiger word’
Maria heeft issues – deel 3
Ik heb overthinking tot levenskunst verheven. Maar ik word er knettergek van, dus ik besluit mijn problemen van klein formaat bij coach Arjeh Mesquita neer te leggen. Hij overgiet mij en mijn issues met mildheid en begrip en dat kunnen we allemaal weleens gebruiken, toch? Ik wil aan Arjeh vertellen dat ik me de laatste tijd een stuk rustiger voel. Alsof ik een bodem onder mijn voeten ervaar. Ik denk terug aan het overlijden van mijn vader. We hoopten zo dat hij niet langer hoefde te lijden, en die wens kwam uit: binnen een paar weken zuchtte hij zijn laatste adem uit.
Altijd was ik bang dat zijn dood mij zou overweldigen, maar dat bleek niet zo te zijn. Ok, het overlijden kwam oneerbiedig gezegd misschien niet zo goed uit, omdat ik volop bezig was met de toekomst. Werk. Solliciteren. Misschien gunde ik mezelf de tijd niet om te rouwen. En toch, op het moment dat ik het verdriet niet meer kon tegenhouden en het toeliet, ervaarde ik dat er een kalmte over me kwam.
Arjeh kijkt me aan en merkt op dat mijn hand mijn hoofd ondersteunt. Arjeh: ‘Dit was dus een periode dat je net had uitgesproken dat je vader wel zou mogen gaan. Ook was je aan het solliciteren en floep: twee weken later is-ie in een keer vertrokken. It blew your mind letterlijk en je hand ondersteunt het. Om je hoofd een beetje bij elkaar te houden.”
Ik had niet eens opgemerkt dat mijn hand zich onder mijn hoofd bevond.
‘Misschien wel,’ antwoord ik. Ik had niet eens opgemerkt dat mijn hand zich onder mijn hoofd bevond. Maar inderdaad, er was rust. Ik vertel dat een van de momenten waarop ik dat ervaarde, was toen ik terugging naar de plek waar ik altijd met hem wandelde.
Arjeh: ‘Je ging zelf fysiek terug.’
‘Ja, het is daar heerlijk. Hoge bomen, prachtige kleuren, stilte. Ineens merkte ik dat ik iemand zocht. Mijn vader natuurlijk. Die zat dan altijd in een rolstoel, onder de bomen. Ik voelde tranen opkomen en ben toen op een bankje gaan zitten. Daar liet ik het verdriet toe. Het is heel raar om te zeggen, maar ik vind verdriet soms ook een heel fijn gevoel.’
Arjeh vraagt wat ik dan precies voel.
‘Nou ja, een golf van warmte door mijn hele lichaam heen.’
Arjeh: ‘Dus op die plek kwam je vader terug en was er warmte.’
‘Ja, terwijl ik aan hem dacht, stroomde mijn hart over vol van liefde en dat was fijn.’
Arjeh: ‘Het is net alsof je die warmte ook van binnenuit wil voelen.’
‘Absoluut. Het is een heel vredig gevoel. Een soort kracht van binnenuit.’
Arjeh: ‘Het was alsof je daar het volle verdriet kon omarmen en toelaten. En daar kreeg het ook zeggingskracht.’
‘Ja, met het diepere verdriet kwam ook het besef: ik heb iemand gekend die ik intens kan missen. En toen voelde ik me dus rijk in een weliswaar verdrietige situatie.’
Arjeh: ‘Dus het diepe verdriet lijkt ook op een gevoel van heelheid.’
‘Eh ja, en als verdriet dat gevoel bij mij oplevert, ben ik er dus ook niet meer zo bang voor.’
Arjeh vat het voor me samen door te zeggen dat het doorleven van verdriet waarschijnlijk maakt dat ik niet meer zo bang ben voor tegenslag. ‘Omdat je weet dat tegenslag verbonden kan zijn aan liefde.’
Inderdaad, bedenk ik. Heel erg lang heb ik geleefd met het zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Zo’n roestig, groot zwaard dat me elk moment kon treffen. ‘Nu merk ik dat het erg verlichtend werkt als je daar niet meer zo bang voor bent.’
Arjeh vraagt of ik woorden kan geven aan het gevoel wat ik nu ervaar.
Ik vertel dat ik een grote, glanzende bal voor me zie die heel zachtjes stuitert. ‘Eentje met diepe kleuren. Die bal gaat door mijn hele lichaam heen.’
Arjeh: ‘Als je dat zo door je lichaam laat gaan, welk gevoel roept dat dan op?’
‘Kalmte. De bewegingen zijn voorspelbaar, ik kan meedeinen.’
Arjeh vraagt me bij dat beeld te blijven. ‘Zou je kunnen innemen dat jij dit echt bent?’
Het is in ieder geval iets wat ik nu ervaar en het gevoel is niet binnen twee seconden weg, zeg ik. De mooie repeterende bewegingen geven mij een gevoel van vertrouwen. ‘Niet zozeer zelfvertrouwen, maar vertrouwen in het leven.’
Ik blijf er op advies van Arjeh even bij stilstaan. Het volle gevoel van vertrouwen voelt zo groot dat het de rest een beetje aan de kant duwt. Dit zijn heel veel positieve gevoelens. Ik zie fragmenten van mijn jeugd. Lachen. Vertrouwen. Vrienden. Zin in de toekomst. ‘Fijn om dit ook te ervaren.’
Arjeh: ‘En dan zucht je het een beetje uit.’
‘Het lucht inderdaad op om die rust in mezelf te ervaren. Niet de bevestiging bij anderen te hoeven zoeken.’
Arjeh: ‘Kun je bedenken hoe het zou zijn om vanuit dit beeld door je woonplaats heen te fietsen?’
Ik: ‘Heerlijk. Hoef ik ook niet meer weg te vluchten.’
Arjeh: ‘Een paar weken geleden vond je dat nog zo’n utopisch beeld.’
Klopt, en nu bleek het al die tijd in mezelf te zitten.