De pijn van leren – ‘Jeetje, wat praat je veel’

“Jeetje, wat praat je veel!” Robert, mijn supervisor die mij in de laatste fase van mijn EFT-opleiding begeleidt, zegt dit nadat hij mijn video-opname van een lastige begeleidingssessie bekijkt. Autsch, dat doet zeer.

Soms vraag ik me af: is het wel bijzonder wat ik doe, moet en kan dat niet veel beter? Het is de altijd aanwezige kritische stem die zich afvraagt wat ik nu eigenlijk kan. Zeker als ik weer begin na een lange zomervakantie. Hoewel ik ergens ook weet dat hij niet terecht is, blijft hij op de achtergrond aanwezig. Jarenlange vrijwel voortdurende scholing doet daar kennelijk niets aan af. Mijn eigen leerproces gaat nu dus weer door, vanaf volgende maand in een maandelijkse opleidingsdag en bij supervisor Robert.

Ik probeerde in mijn hoofd zijn boodschap te pareren en me open te stellen voor zijn kritiek.

Goed, die zette me met zijn opmerking ‘Jeetje, wat praat je veel!’ meteen met beide benen op de grond. Boem! Ik probeerde in mijn hoofd zijn boodschap te pareren en me open te stellen voor zijn kritiek. Maar hij raakte me. Ik had het gesprek met deze cliënt ook lastig gevonden en de video-opname bevestigde dat. Vreselijk om naar mezelf te kijken, te zien stuntelen.

Ik ben niet van boter, ik smelt er niet van, bleek achteraf

Maar waarom werd ik geraakt door feedback waar ik nota bene zelf om had gevraagd? Ik denk dat ik hoopte op een positieve verrassing. Ik wil wel leren, maar misschien zocht ik toch vooral bevestiging. Ik wil liever horen dat ik het allemaal al heel goed doe. En dus niet mijn ego op een bloederig hakblok. De meelevende, empathische counselor die zo graag gelijkwaardig wil zijn, zag er op beeld nu uit als een praatgrage expert die zich boven zijn cliënt verhief. Ik praatte gewoon te veel. Robert had een punt en dat kwam binnen.

Maar goed, mijn supervisor is dus een soort katalysator. Hij ziet de dingen die ik zelf niet zie. Hij beoordeelt mij anders dan mijn cliënten die voornamelijk hun dankbaarheid betonen; ik help ze ten slotte. Het hielp me het volgende gesprek bewust anders in te stappen. Ik was weer alerter op mijn eigen aannames, ging nog meer luisteren, liet mijn cliënt dieper zoeken naar antwoorden. Bewust bekwaam, zoals dat heet.

Helemaal tevreden was ik ook daarna niet, maar dat mag, want ik zit nog steeds in mijn eigen leerproces. Je blijft altijd beginner, zeggen boeddhisten. Dus soms boek ik vooruitgang en soms heb ik het gevoel dat ik stilsta. Leren is oncomfortabel en confronterend. Soms ronduit rottig als het voelt als falen. Leren is ook tot de kern komen. En dat is natuurlijk een parallel met wat mijn cliënten ervaren als ze bij mij in begeleiding komen.

Hoe fijn is het om een spiegel voorgehouden te krijgen. Om een keer weer zelf in de rol van hulpbehoevende te staan en begeleiding te krijgen. Om deze hulp te aanvaarden en mezelf het leren toe te staan. En ja, ook de pijn van het leren daarbij te verdragen.

Wat heeft het me gebracht? Het is waardevol als iemand je confronteert. Ik ben niet van boter, ik smelt er niet van. Bleek achteraf. Met zijn opmerkingen nodigt Robert mij uit om verder te komen. Ik doe mijn best, maar ken ook twijfels. Het kan beter, zoals altijd bij iedereen. Hoe fijn is het om een spiegel voorgehouden te krijgen. Om een keer weer zelf in de rol van hulpbehoevende te staan en begeleiding te krijgen. Om deze hulp te aanvaarden en mezelf het leren toe te staan. En ja, ook de pijn van het leren daarbij te verdragen.