Circle of life

Daar lag ik dan, ingeklemd in een onmogelijk houdgreep. Mijn wang tegen de stof van de bank gedrukt. Mijn benen en armen in een onwrikbare verwurging. Mijn zoon boven op me. Ik was hopeloos verloren.

Hij moest eerst bijna 16 jaar groeien om net zo lang worden als ik. En vervolgens fanatiek naar de sportschool gaan. Het was een ondergang die ik al lange tijd zag aankomen, maar toch niet kon afwenden. Vele avonden rolden we over elkaar heen. Aan het begin kon ik nog doen alsof ik verloor om uiteindelijk gewoon op te staan met hem bungelend aan mijn nek. Later met een arm op mijn rug die ik er na verloop van tijd toch bij moest gebruiken om niet te verliezen. Hoe vaak lagen we daar niet met rode wangen, bezwete lijven en een enkele gesneuvelde bril.

Vandaag sprak ik de woorden: ‘zullen we afspreken dat jij deze en alle volgende potjes hebt gewonnen?’. Soms moet je het hoofd nu eenmaal buigen.

Ik bedacht me dat dit misschien een goede metafoor is voor het leven zelf. Zijn vurige verlangen om te groeien, de honger om van mij te kunnen winnen, zijn eigen potentie tot wasdom brengen. En voor mij om te genieten van zijn groeiproces. En ook te zien dat alles wat aan kracht wint die uiteindelijk ook weer zal verliezen. What goes up must come down.

Zullen we afspreken dat jij deze en alle volgende potjes hebt gewonnen?

Hoe vaak heb ik niet cliënten gezien die gestrekt op de grond lagen. Uitgeput, niet langer in staat vol te houden wat hen al zo lang in de greep hield. Worstelend, ploeterend om toch nog langer vol te houden. Mijn werk is dan soms te laten sterven wat niet langer levensvatbaar is. In het vertrouwen dat wat potentie heeft, vanzelf tot bloei komt. Dat is ’the circle of life’.